To γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν έχει πλέον οπαδούς, ηγέτη, προπύργια και συμμάχους



του Τζόναθαν Μουσέ-Πίτερσεν (*)

Όλοι θυμούνται βέβαια ότι το 1993 το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν είχε λάβει στις βουλευτικές εκλογές παρά 57 έδρες. Την εποχή εκείνη, όμως, τα ποσοστά του σε εθνική κλίμακα κυμαίνονταν ακόμη γύρω στο 11%. Αυτή τη φορά, τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά.
Το 1968, οπότε ήχησε το πρώτο καμπανάκι που οδήγησε τρία χρόνια αργότερα στο συνέδριο του Επινέ, ή το 1993, το PS ήταν ακόμη ένα ενωμένο κόμμα και, με περιθωριοποιημένο το Κομμουνιστικό Κόμμα, αποτελούσε την κυριότερη αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Σήμερα όμως, το κόμμα αυτό βρίσκεται σε μια κατάσταση όπου δεν έχει πλέον οπαδούς, έχει χάσει το δίκτυο των βουλευτών του και δεν έχει ούτε ηγέτη ούτε προπύργια. Επιπλέον, το PS δεν έχει ούτε συμμάχους.

Με άλλα λόγια, το κόμμα βρίσκεται σε απόλυτο αδιέξοδο και δεν μπορεί να στηριχθεί παρά στον εαυτό του. Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, θα βυθιστεί και σε μια οικονομική κρίση, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησής του συνδέεται με το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών.

Σε ιδεολογικό επίπεδο, παρατηρείται ένας απόλυτος θρυμματισμός, καθώς δεν υπάρχουν πλέον πολλά πράγματα που συνδέουν όσους αποκαλούνται ακόμη σοσιαλιστές. Ο προεδρικός υποψήφιος Μπενουά Αμόν, για παράδειγμα, έδωσε ραντεβού στα στελέχη την 1η Ιουλίου, ενώ ο γραμματέας Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς υπόσχεται να αλλάξει τα πάντα από σήμερα. Σκέπτεται μάλιστα να πουλήσει και τα γραφεία του κόμματος στην οδό Σολφερινό, κάτι που είχε σκεφτεί ο και ο Αντί Εμανουελί μετά την ήττα του 1993.

Σήμερα δεν μπορεί κανείς να φανταστεί σε ποια βάση μπορεί να ανοικοδομηθεί το PS, που δεν αποτελεί καν την πρώτη πολιτική δύναμη της Αριστεράς, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τους Εργατικούς του Τζέρεμι Κόρμπιν. Ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, βοηθούμενος από τον Μακρόν, κέρδισε το στοίχημά του να σκοτώσει το PS, χωρίς όμως να μπορέσει να πάρει τη θέση του στις κάλπες.

Η αμφισβήτηση του κοινωνικού κράτους και η άνοδος των λαϊκισμών αποτελούν στοιχεία της σημερινής εποχής όπου οι σοσιαλδημοκράτες σοσιαλιστές, τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ευρώπη, δεν μπορούν να απαντήσουν. Και αυτό δεν αποτελεί καλό οιωνό για το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα.

(Πηγή: Liberation)

(*) Ο Τζόναθαν Μπουσέ-Πίτερσεν είναι ιστορικός

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου